Bijvoorbeeld de vorderingen uit een overeenkomst (huur, geldvordering etc.) verjaren na vijf jaar. Vorderingen uit consumentenkoop verjaren al na twee jaar.
Daartegenover staat rechtsverwerking. Als degene die een vordering heeft, jarenlang niets van zich laat horen, kan het zomaar zijn dat hij zijn rechten heeft verspeeld. Vandaar het belang van het ‘stuiten van de verjaring’, ofwel het opschorten, door bijvoorbeeld tijdig actie te ondernemen, een aanmaningsbrief te sturen etc.
Een opmerkelijke uitspraak onlangs van de kantonrechter in Alkmaar: een bank heeft in 1993 een lening verschaft van een kleine € 20.000,-. Al snel ging de klant failliet. Maar de lener bleef hoofdelijk aansprakelijk, en de bank bleef de lener aanspreken op betaling. Elk jaar ontving de lener een aanmaningsbrief, maar de bank nam nooit verdere actie. Na 17 jaar brengt de bank de zaak eindelijk voor de rechter. De rechter vindt het ontoelaatbaar dat de bank 17 jaar lang standaard aanmaningen stuurt zonder verdere actie, en dan alsnog wil invorderen. De vordering wordt afgewezen.
Oppassen dus. Wie te lang wacht met het daadwerkelijk opeisen van een vordering, verliest zijn kansen op betaling. Ook al is de verjaringstermijn nog niet voorbij.
Bron: ECLI:NL:RBNHO:2013:13255
